Pożyczka małżeńska miała wspierać młode pary przy finansowaniu ich samodzielnego gospodarstwa domowego i skłaniać je do tego, aby wcześnie zakładały rodziny i nie czekały aż zbiorą oszczędności. Pożyczka została wprowadzona już w 1933 roku w ramach prawa zwalczania bezrobocia. Działania podjęte przez nacjonalistyczny reżim po światowym kryzysie gospodarczym zawierały warunek, że pożyczka może być przyznana tylko wtedy, gdy przyszła żona zrezygnuje z pracy. W ten sposób wolne miejsca pracy miały pomóc w zwalczaniu bezrobocia, co jednak nie okazało się być skutecznym. Już w 1937 roku, gdy zaczynało brakować rąk do pracy, warunek ten został usunięty. Młodym lub przyszłym małżonkom, po sprawdzeniu ich „rasowej czystości” i stanu zdrowia, udzielano pożyczki w wysokości od 500 do 1000 marek Rzeszy. Wypłaty dokonywano w formie bonów uprawniających do zakupu mebli, przedmiotów gospodarstwa domowego itp. w miejscach specjalnie do tego przeznaczonych. Nieoprocentowana pożyczka musiała być spłacana w miesięcznych ratach wynoszących 1% od wartości całości. Dzięki urodzeniu dziecka pożyczka była każdorazowo redukowana o 25% kwoty. Chciano w ten sposób podwyższyć wskaźnik urodzeń.

Dzieki przyznanej w sierpniu 1940 roku pożyczce w wysokości 500 marek Rzeszy Elisabeth Geßner mogła sfinansować zakup niezbędnych mebli, przy czym dwa bony o wartości 150 marek okazały się być niepotrzebne, bowiem pozostały one niewypełnione w dokumentach rodziny. O tym, że Elisabeth Geßner sumiennie spłacała pożyczkę świadczy pokwitowanie z 9 października 1944 roku. Elisabeth Geßner mieszkała potem w Gladbeck, gdzie po urodzeniu syna znalazła na pewien czas schronienie u krewnych męża.