HISTORIA KLASZTORU LUBIĄŻ

Klasztor Lubiąż jest najstarszym założeniem cysterskim na Śląsku. Pierwsi mnisi przybyli w 1163 roku ze środkowoniemieckiego opactwa Pforta koło Naumburga. Zachowany zapis fundacyjny piastowskiego księcia Bolesława I został sporządzony w 1175 roku. Z opactwa wychodziły istotne impulsy do rozwoju kraju. Siostrzane klasztory powstały w Mogile pod Krakowem (1218), Henrykowie (1227, a stąd w 1292 w Krzeszowie) oraz w Kamieńcu Ząbkowickim (1247). Podczas wojen husyckich w 1432 roku oraz dwieście lat później w okresie wojny trzydziestoletniej klasztor i jego dobra zostały spustoszone. Energiczny opat Arnold Freiberger doprowadził do ponownego rozkwitu opactwa. Dzisiejsza barokowa budowla powstała w latach 1681-1720 i ze swoimi wymiarami (223 x118 m) należy do największych w Europie.

W wysuniętym na północ budynku prałatury znajduje się Sala Książęca, najokazalsza sala reprezentacyjna na Śląsku. Jej bogate wyposażenie jest hołdem złożonym habsburskiej dynastii cesarskiej, której władza rozciągała się wówczas również na Śląsk. Naprzeciwko skrzydła opata wznosi się czteroskrzydłowy budynek konwentu z salą biblioteczną i refektarzem. Architektura gotyckiego kościoła klasztornego w znacznym stopniu się zachowała, jej bogate barokowe wyposażenie wnętrza zostało zniszczone w czasie II wojny światowej. W 1810 roku opactwo zostało skasowane. Później w zachowanych budynkach urządzono stadninę koni, a następnie zakład psychiatryczny.

Właścicielem klasztoru i terenu jest Fundacja Lubiąż z Wrocławia, która troszczy się o zachowanie obiektu. Dzisiaj można już zwiedzać kilka odrestaurowanych części budynku.