„Pozwalamy sobie […] zwrócić się do Pana z uprzejmą prośbą o przystąpienie do Komitetu Honorowego, który ma byc utworzony z okazji Zielonoświątkowego Turnieju Hokeja“ czytamy w piśmie skierowanym 2 maja 1925 roku do dyrektora Edmunda Glaesera. Prośbę tę wyraziła sekcja hokeja Niemieckiego Klubu Sportowego w Nowej Soli, który w dniach od 31 maja do 1 czerwca 1925 roku zaplanował turniej hokeja z udziałem wielu klubów z regionu. Podczas gdy Komitet Honorowy cztery tygodnie wcześniej nie był jeszcze obsadzony, to uczestnicy turnieju byli już znani: wszystkie biorące udział kluby pochodziły z Dolnego Śląska i graniczących z nim Łużyc. Jak zdradza wydrukowana niewiele później zapowiedź turnieju, Edmund Glaeser nie omieszkał wyrazić zgody na tę prośbę i wraz z innymi lokalnymi osobistościami z gospodarki i polityki został członkiem Komitetu Honorowego.

Nie wiadomo, czy Edmundowi Glaeserowi ten zaszczyt przypadł z racji jego funkcji dyrektora huty żelaza Paulinenhütte, którą kierował od 1917 roku czy też jako kronikarzowi miejskiemu i założycielowi miejskiego muzeum. Zatrudniająca w okresie swojego rozkwitu ok. 300 pracowników Paulinenhütte ciągle nie mogła pokonać trudności spowodowanych wojną: skutki przegranej wojny, inflacja i światowy kryzys gospodarczy doprowadziły do tego, że zakład nie znalazł wyjścia z kryzysu i w 1931 roku musiał wreszcie ogłosić upadłość. Istniejące w mieście Zakłady Tekstylne Gruschwitza i Odlewnia Żeliwa Krausego były jako pracodawcy bardziej znaczące niż firma Edmunda Glaesera. Zdobył on jednak wiele zasług jako inicjator powstania Muzeum Regionalnego w Nowej Soli i kronikarz miejski. Bez względu na to, jakiej funkcji zawdzięczał zaproszenie, to na każdej uroczystości czy jubileuszu był on chętnie widzianym gościem. Świadczą o tym zaproszenia róznych towarzystw, tak na przykład na 70 rocznicę Katolickiego Stowarzyszenia Czeladników, na uroczystość założenia Męskiego Koła Śpiewaczego czy na puchar Nowosoleckiego Związku Sportowego.

Ten ostatni powstał w 1919 roku z połączenia kilku lokalnych klubów piłki nożnej, których działalność wskutek I wojny światowej prawie całkowicie zamarła i połączył się z klubem hokejowym. Od 1923 roku obydwa stowarzyszenia nosiły nazwę „Niemiecki Klub Sportowy” i odtąd należały do niego również lekkoatleci.

Sekcja piłki nożnej miała z pewnością więcej członków, bo hokej w porównaniu z piłką nożną czy gimnastyką nie był w owym czasie sportem masowym. Stąd też liczono, że taki turniej z prominentnymi członkami Komitetu Honorowego zdobędzie trochę popularności. W każdym razie tak można interpretować pismo, w którym stwierdzono, że turniej przyczyni się do propagowania „sprawy ćwiczeń cielesnych“. Wydrukowanie ulotki programowej z podaniem reguł gry świadczy także o tym, że nie były one wielu ludziom znane i konieczne były objaśnienia. Jednak nawet, gdy drużyna była niewielka, to jednak dobrze ze sobą zżyta, na co wskazuje fotografia z wycieczki sylwestrowej w Karkonosze w 1924 roku. Porównanie zdjęć drużyny z 1925 i 1932 roku pokazuje, że także propagowanie tego sportu nie było bezowocne: drużyna powiększyła się.